NUNİŞİM

Nunişimin dünyaya merhaba dediği an.heyecanla onun dünyaya geleyeceyini bekliyorduk.yine birgün kızkardeşimle doktora gittik doktor bana çocugun nefes almadıgını söyledi o an yıkıldım bir an öleceyini düşündüm artık zamanı gelmişti dogumun dogum gerçekleşti kızımı kucagıma almanın heyecanını yaşıyordum ancak o anı yaşayamadım cünkü kızım nefes almakta zorlanıyordu çünkü dogumu erken geçekleşmişti nunişimi kuveze aldılar onu sadece uzaktan izleye biliyordum nihayet taburcu oluyorduk kızıma kavuşucaktım ama istediyim yine olmadı doktor nunişin biraz daha hastanede kalıcağını söyledi ne yani ben onu bırakıp evemi dönecektim böyle birşey olamazdı gitmek istemedim kızımın yanındakalmalıydım taki doktorun bana söz vermesine kadar bana gelip onu kucagıma alıcağıma dair söz vermişti ben ona güvenip eve gittim uyudummu hayır uyuyamazdım nuniş ordaydı nasıl uyurdum sabahı iple cektim ve nihayetinde sabah oldu kızıma kauştum kucağıma aldım doya doya kokladım öptüm ben nunişimi çok ama çok seviyorum o benim aşkım.

YANDIM

Yandım yandım sevdim seni ben aldandim dar günümde dost aradım bulamadım bir gülüşüne hasretim bitmez oldu dert kederim sen sevmesende severim uzaktan baksanda yeter.

ÇOCUKLUK ANIM

İlk defa bulok yazmanın heycanı içerisindeyim .

benim cocukluğum diyer cocukların cocuklugu gibi geçmedi çünkü ben ve kardeşim.diyer cocuklar gibi oyun oynamak yerine dağda bayırda inek otlatarak geçiriyorduk zamanımızı.yine birgün inek otlatırken karşımızdaki villalardan birinde kavaltı yapıyorlardı biz kardeşimle onları sadece uzaktan izlemekle yetiniyorduk.okadar dalmışızki hayvanların kactıgını fark etmemişiz bile fark ettiyimizde artık cok geşti o kadar panıkledikki napıcağımızı şaşırdık.yana yakıla inekleri aramaya koyulduk aradık taradık nihayetinde bulduk bir oooohhh çektik yere serildik çünkü cok yorulmuştuk. artık içimiz rahattık eve döne bilirdik....